Jadwiga Kinder z Bażan od 50 lat gości u siebie bociany. Za jednego z nich kłusownicy żądali okupu

Bociany przylatują do Bażan (gmina Kluczbork) co roku w okolicach 25 marca. W tym roku pojawiły się terminowo.

- Wyczekiwało ich pół wsi, sąsiedzi z mojej ulicy, pani sołtys, a nawet proboszcz pytał, czy już przyleciały – mówi Jadwiga Kinder. – Przegapiłabym przylot, bo zmęczony drogą bocian schował się w gnieździe i odpoczywał. Sąsiadka wypatrzyła go z piętra domu i zadzwoniła, że już jest.

Ale w ubiegłym roku ptaki dotarły dopiero w Wielki Czwartek, czyli w połowie kwietnia.

- Myślę, że takie opóźnienie to przez wojnę na Ukrainie. Już bałam się, że w ogóle się nie pojawią – opowiada kobieta.

Jak zauważyła pani Jadwiga, najpierw pojawia się samiec, czyli po śląsku „chop”. Naprawia gniazdo, reperuje, czyści, by przygotować „dom” dla rodziny. Po kilku dniach dołącza do niego samica.

- Ależ się oni wtedy witają i miłują po długiej rozłące, aż miło patrzeć – mówi. – Ludzie nawet sobie nie wyobrażają, ile miłości i czułości jest w tych ptakach.

Nic dziwnego, że po paru tygodniach na świecie pojawia się potomstwo.

Bociany z Bażan są obrączkowane i monitorowane przez Stację Ornitologiczną Muzeum i Instytutu PAN w Gdańsku.
Dzięki tym informacjom wiadomo na przykład, że jeden z bocianów, który wykluł się w ogródku pani Jadwigi, został w Zambii upolowany przez kłusowników. Zażądali oni okupu od miejscowych misjonarek, sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny. Zakonnice zapłaciły żądaną sumę, a bocian odzyskał wolność. Inaczej trafiłby do garnka.

Pani Jadwiga dostała nawet zdjęcie „swojego” bocianka z Afryki.

Na podstawie danych z chipa można również odtworzyć trasy przelotu ptaków. Wiadomo na przykład, że jeden z bażańskich bocianów, lecąc z Zambii, pokonał 7446 km, co zajęło mu 176 dni.

Jadwiga Kinder uwielbia obserwować bocianie obyczaje. Wstaje wczesnym rankiem i pierwsze kroki kieruje tam, gdzie ma najlepszy widok na gniazdo. Jak jest ładna pogoda, siada na ławce na podwórku, a kiedy aura nie sprzyja, prowadzi obserwacje z domu. Sprawiła sobie nawet lornetkę w tym celu.

Natomiast gdy bociany są w potrzebie, pani Jadwiga potrafi poruszyć niebo i ziemię, by im pomóc.

Tak było na przykład, kiedy straciły swoje gniazdo. Kobieta wspólnie z innymi mieszkańcami wioski zatroszczyła się o nowe. Jeden z nich pospawał stelaż, inny podjechał podnośnikiem i umieścił go na słupie. Sąsiadka pomogła upleść gniazdo.

- Baliśmy się, że bociany odlecą w poszukiwaniu innego domu, ale na szczęście nas nie opuściły – dodaje Jadwiga Kinder. – Są całą moją radością. Mam dla kogo żyć.

Jak szacują ornitolodzy, w Polsce jest 47 tysięcy bocianich par. Niestety, populacja bociana białego w naszym kraju się zmniejsza.