Najpierw za czymś w rodzaju konsoli sadowią się obserwatorzy (nie są bogami, narratorami aniołami, ani jury - jak mówią). To tacy sami obserwatorzy, jak my, widzowie. Oni mogą jednak bohaterom zadawać pytania. Czy my też? To jedna z kwestii jaką podejmuje sztuka „Ostatni gasi światło” Vojtěch Štěpánka - prawa do ingerencji w czyjeś życie. Druga, łącząca się z nią, to kwestia odpowiedzialności .
Obserwujemy trzy sytuacje - małżeństwa, które oddało do sierocińca adoptowane dziecko, pracownika teatru, który ma zabić na potrzeby sceny papugę i dyrektora odrzucającego ofertę pracy głuchoniemego chłopaka, który nie wie, że jest jego synem i któremu nie mówi o tym pośrednicząca w tym dziewczyna. To swego rodzaju sytuacje graniczne dla każdego z nich. Punkty zwrotne, wymagające rewizji definicji życiowego ładu i szczęścia.
Do aktorskich ukłonów i kwiatków jest letnio. Temperatura rośnie po kwiatkach, gdy aktorzy wychodzą z ról, zwracają się wprost do publiczności. Na ostatnie 10 minut robi się bardzo interesująco, także dlatego, że to okazja do polsko-czeskiej kulturowej potyczki. Czesi wytykają nam np., że u nas wszystko zaczyna się i kończy na Bogu, co nabiera szczególnego smaczku w kontekście językowych różnic. Czech zwija się ze śmiechu słysząc, że Polak „szuka Boga”.
Finał trąci dydaktyzmem, ale leciutko, bo Czesi mają tę zdolność, by o sprawach ważnych, fundamentalnych mówić bez zadęcia i patosu, nienachalnie. W sumie ciekawy eksperyment.
Ostatni gasi światło - premiera w Teatrze Kochanowskiego w Opolu
Instahistorie z VIKI GABOR
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
