Urodził się 31 maja 1932 w Kamionce na Wołyniu. W 1943 wraz z rodziną zbiegł z rodzinnej miejscowości, dzięki czemu uratował się przed napadem banderowców. Po okresie wojennej tułaczki, w 1946 osiadł z rodziną w Opolu.
W latach 1947–1951 uczył się w II Męskim Liceum Ogólnokształcącym w Opolu, gdzie też na koniec edukacji złożył egzamin dojrzałości. W latach 1951–1956 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Śląska Opolskiego w Nysie i Opolu. Święceń udzielił mu 17 czerwca 1956 w opolskiej katedrze biskup diecezjalny częstochowski Zdzisław Goliński.
Stopień doktora nauk teologicznych w zakresie teologii dogmatycznej uzyskał w 1989 na Sekcji Teologii Dogmatycznej Wydziału Teologicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na podstawie pracy Teologiczne i psychologiczne kryteria zdatności do kapłaństwa.
W latach 1956–1958 pracował jako wikariusz w parafii św. Mikołaja w Pyskowicach. Jednocześnie realizował zadanie budowy kościoła filialnego w Pniowie na terenie sąsiedniej parafii św. Marcina w Paczynie. Następnie w latach 1958–1959 był wikariuszem w parafii Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Opolu.
W latach 1976–1985 pełnił funkcję proboszcza parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Kluczborku. W 1979 został mianowany dziekanem kluczborskim, a w 1981 dziekanem kluczborskiego regionu duszpasterskiego. Od 1979 był ponadto konsultorem diecezjalnym. W 1981 otrzymał godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości.
W latach 1959–1976 pracował w seminarium duchownym w Nysie na stanowisku wykładowcy języka łacińskiego i prefekta alumnów.
Od 1973 piastował również stanowisko wicerektora seminarium.
Był inwigilowany przez funkcjonariuszy Służbę Bezpieczeństwa, w latach 60. został oblany kwasem. Instytut Pamięci Narodowej nadał mu status pokrzywdzonego.
8 lipca 1985 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji opolskiej ze stolicą tytularną Tagarata. Święcenia biskupie otrzymał 15 sierpnia 1985 w katedrze Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, w asyście kardynała Henryka Gulbinowicza, arcybiskupa metropolity wrocławskiego, i Alfonsa Nossola, biskupa diecezjalnego opolskiego. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Servire Deo et populo” (Służyć Bogu i ludziom).
W kurii biskupiej sprawował urząd przewodniczącego Wydziału Duszpasterskiego. Do jego kompetencji należały sprawy duszpasterstwa ogólnego i sakramentalne, sprawy rodzinne, charytatywne, misyjne i zakonne.
Oprócz tego szczególną opiekę sprawował nad kluczborskim regionem duszpasterskim. 14 sierpnia 2009 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego diecezji opolskiej.
W ramach prac Episkopatu Polski był członkiem Komisji ds. Misji i ds. Zakonnych. W 2003 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego opolskiego Pawła Stobrawy.
- Zdecydowanie łatwiej było być księdzem w PRL-u – mówił w 2010 roku w wywiadzie dla nto z okazji 25-lecia święceń biskupich. - Bo wprawdzie odczuwaliśmy naciski i nawet prześladowania, ale sytuacja była prostsza. Wiadomo było, że oni są po tamtej stronie, a my po tej.
- Jak ktoś był człowiekiem Kościoła, to był nim naprawdę, jednoznacznie. Dziś wszystko jest bardziej pogmatwane. Mniej jest wiary i pobożności w rodzinach, mniej prostego przywiązania do Kościoła i jednoznacznych postaw moralnych - mówił. - Jestem katolikiem, ale popieram aborcję - słyszymy nieraz. Więc trudniej być dzisiaj biskupem, księdzem i świeckim chrześcijaninem. A może po prostu wtedy byłem młodszy...
Jak głosujemy w II turze wyborów samorządowych
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
