Ulice Opola - ulica św. Wojciecha [zdjęcia]

Zacznijmy od dzisiejszych czasów. Ulica biegnie od rynku, ale jest liczona dopiero od skrzyżowania z ulicą Staromiejską. Na odcinku Rynek – Staromiejska dom po prawej stronie należy numerycznie do ul. Staromiejskiej, a po lewej stronie należy numerycznie do Rynku. Od zarania swoich dziejów, czyli od wytyczenia, co stało w się w wieku XIII ulica św. Wojciecha zaczyna się w południowo-wschodnim rogu rynku i biegnie w kierunku wschodnim do Kościoła „na Górce”, czyli pod wezwaniem Matki Bolesnej i św. Wojciecha. Pierwsza nazwa ulicy nie jest znana.

Tą poznajemy dopiero od roku 1422 – Berggasse, czyli Zaułek Górny. I tu dochodzimy do drugiej ciekawostki: od tej pory ulica miała zmieniane nazwy nad wyraz często i tak:
1451 – ulicę nazwano Judengasse, czyli Zaułek Żydowski,
1565 – zmieniono nazwę na Obergasse, czyli Zaułek Podgórny,

oraz zaraz na Dominikanergasse, tj. Zaułek Dominikański,
1670 – powrócono do nazwy Judengasse,
1734 – ulica nosi nazwę Jezuitergasse, czyli Zaułek Jezuitów,
1818 – Regierunggasse, tj. Zaułek Rejencyjny,
1859 – 1945 – ulicę nazwano Adalbertstrasse, czyli ulicą Wojciecha.
Od 1945 roku ulica nosi nazwę obecną.

Po wytyczeniu ulicy, jeszcze w średniowieczu wytyczono parcele pod zabudowę. Parcele były długie i wąskie. Początkowo, jak całe Opole, tak i „nasza” ulica miała zabudowę drewnianą. Tak więc i na tej ulicy szalały pożary, które niszczyły zabudowę. Chwilami parcele stały puste. W największym rozkwicie ulica liczyła 18 domów. Istotną przemianę ulica przeszła w roku 1873, kiedy to zburzono domy o numerach 1,2,3,5,15 a na ich miejsce wybudowano nowe.

Kolejna zmiana nastąpiła po roku 1945. Została wymuszona działaniami wojennymi, w wyniku których część domów w Opolu została zrujnowana. Niektóre z nich odbudowano, a niektóre zastąpiono nowymi. Obecnie przy ulicy św. Wojciecha znajduje się 11 domów. W tym ze starej zabudowy są cztery domy – oznaczone numerami 7,9,11,13. Najstarszy, bo z 1805 roku to ten oznaczony nr 7. Był on zbudowany dla stolarza P. Glatza. Kamienica numer 9 pochodzi z roku 1890 i była kiedyś własnością państwa Nowaków. Opisywana ulica, z racji swojej bliskości rynku miała wiele punktów usługowych. Były więc warsztaty szewskie, bednarskie, stolarskie. Był sklep meblowy, a chwilę nawet dwa, był sklep, który dzisiaj nazwalibyśmy zoologicznym.

Dziś ulica nie wyróżnia się niczym szczególnym, ale ma swój klimat. Idąc od Rynku mijamy sklep dla artystów, sklep z wyrobami rękodzielniczymi, księgarnię. Ulica jest ścisle zabudowana jedno-dwupiętrowymi kamieniczkami. Po drodze jest też kamienica czynszowa( nr 9), w której znajduje się część Muzeum Śląska Opolskiego. Na jej końcu, po lewej stronie znajduje się budynek dawnego Kolegium Jezuickiego, w którym prowadzono niegdyś aptekę. Jej wnętrze odtworzono i można ją zwiedzać, jako część ekspozycji wspomnianego Muzeum Śląska Opolskiego.
Opisywana ulica dochodzi do schodów prowadzących do kościoła zwanego przez Opolan kościołem „Na Górce”. Po prawej stronie schodów znajduje się skwer niedawno nazwany imieniem zmarłego czeskiego literata i bojownika z komunizmem – Vaclava Havla.

Nad końcem ulicy, oprócz kościoła góruje tak zwane Wzgórze Uniwersyteckie, które dzięki staraniom władz Uniwersytetu Opolskiego, a zwłaszcza rektora Stanisława Niciei – jest uroczym zakątkiem zwłaszcza w porze letniej.